ជ្រុងមួយនៃអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ ពាក្យសូរដូចគ្នា តែមានន័យខុសគ្នា (សទិសសូរ) ៖ ក-ក៏-ករ-ករណ៍ ក = ព្យញ្ជនៈទី ១ ក្នុងវគ្គទី ១ ជាកណ្ឋជៈ មានសំឡេងក្នុងឋានបំពង់ក ជាសិថិល-អឃោសៈ , សំ. បា. មានសូរស័ព្ទថា កៈ ។ ( ន. ) អវយវៈដែលតពីក្បាលទៅស្មា ឬទៅខ្លួននៃមនុស្សសត្វ ។ ដៃជើងមនុស្សក៏មាន កដែរ: កដៃ , កជើង ។ ទងខាងដើមកួរស្រូវក៏ហៅ ក ដែរ : កស្រូវ ។ កន្លែងដែលតជាប់ពីមាត់ដបជាដើមចុះទៅទល់នឹងក្អេងក៏ហៅ ក ដែរ : កដប , កក្អម ។ ( កិ. ) តាំងផ្ដើម , តាំងធើ្វ : កសាង , កកើត , កចេតិយ , កភូមិ ។ ក៏ = ( និ. ) ពាក្យជាសន្ធានមានសំឡេងកញ្ឆក់ខ្លីសម្រាប់និយាយតប្រយោគដោយឡែក : អ្នកក៏ទៅ , ខ្ញុំក៏ទៅ , ធើ្វដូច្នេះក៏បាន , របស់នេះរូបក៏ល្អ តម្លៃក៏ថោក ។ ករ = (បា.) ដៃ : លើកករប្រណម្យ ។ ករណ៍ = ប្រើ ភ្ជាប់ជាមួយ "អធិ+ករណ៍ > អធិករណ៍" (ន.) រឿងហេតុ , ជម្លោះ , ការទាស់ទែងគ្នា , ក្ដីក្ដាំ ...